استاد اخلاقی به نام غسال خونه

سید ابوالحسن حسینی

بسم الله الرحمن الرحیم

 در باران اندیشه سعیم بر این هست که واقعا باران باشه. یعنی تلاش ندارم یک متن علمی و یا نظری بنویسم. بلکه فقط می خوام بنویسم. و البته در مورد اتفاقی که بیش از تمام اتفاقات در آن ماه ذهنم را درگیر کرد.

و در این ماه (دی)، متوجه شدم چقدر از مرگ غافلم، وقتی  مرگ یکی از بستگان موجب شد برای اولین بار وارد غسال خانه بهشت زهرای تهران شوم.

بهشت زهرای تهران حقیقتا به یک سازمان مدرن تبدیل شده است. فرایند ورود جنازه و طی شدن مراحل آن تا غسل و تجهیز میت، بسیار خوب و مدرن طراحی شده است. هرچند که از این مرگ و دفن مدرن به شدت متنفرم ولی ظاهرا در شهری که روزانه چند صد مرده باید غسل و دفن شود، چاره ای جز این وجود نخواهد داشت. اینها الزامات شهرنشینی و عصر مدرن است.

در محوطه سالن پذیرش و نوبت دهی مرده ها بودیم و حدود دو ساعتی منتظر بودیم تا نوبت جنازه ما برسد و غسل و تجهیز میت انجام شود. یکی از همراهان خوب و اهل دل پیشنهاد کرد به جهت پرهیز از بیکاری، سری به غسال خانه برادران بزنیم. بنده هم از همه جا بی خبر با او همراه شدم ...

تجربه ای جالب و البته غیر قابل بیان بود. اولین تصمیمی که همانجا گرفتم این بود که ماهی یک بار این کار را بکنم و سری به غسال خانه بزنم. بهترین استاد اخلاق و بسیار مناسب برای تنظیم باد. دیدن آدم های بی تحرک بر روی سنگ غسال خانه، که به راحتی در دستان مرده شور جابه جا می شدند، برایم خیلی تکان دهنده بود. وقتی مرده شور با درفش آهنی پنبه را در گوش و بینی و دهان فرو می کرد، حالم بد شد ...

یاد خاطره ای افتادم از چند بچه افغانی که در قبرستان بازی می کردند. با چوب روی زمین می زدند و گویا دنبال چیزی می کردند. با کنجکاوی پرسیدم بچه ها چه کار می کنید؟ گفتند عقرب بازی می کنیم! با ترس زیاد گفتم عقرب! مگه اینجا عقرب هم هست! یکیشون گفت سرگرمی ما اینجا همینه، بازی با عقرب! البته قبرهایی که تازه دفن می شه، دور و برش عقرب زیادتره! بهترین جا برای پیدا کردن عقرب هست ...

احساس کردم مرگ چقدر به آدمی نزدیکه و آدمی چقدر ازش غافل هست. خوبی غسال خونه این هست که آدم از غفلتش کنده میشه. البته به شرطی که عادت نشه ...